История моей семьи связана с Дальним Востоком: мой прадед копал здесь золото, мои дедушка и бабушка жили в Хабаровске, а отец проходил тут армейскую службу. Сам я родился в Минске, вместе с женой и старшей дочкой мы переехали во Владивосток девять лет назад.

Мы много ездили по Приморскому краю и выбрали точку на юге — бухту Витязь. Это пересечение границ трех стран, здесь всего 60 километров до Северной Кореи и Китая.

Чтобы накопить знания для открытия марикультурой фермы, я изучал советские методички, которые дали наши ученые-биологи, и съездил в Японию, чтобы посмотреть как у них организовано это дело. Дальше все делал своими руками и это оказалась самая дорогая бизнес-школа в моей жизни.

С самого начала проекта я собрал все возможные форс-мажоры. В 2020 году из-за пандемии закрылся Китай, куда я планировал продавать продукцию фермы. А потом по Приморью прошел тайфун Майсак, который уничтожил практически все, что мы выращивали в течении двух лет.

Ученые мне говорили, что самый урожайный участок будет в открытом море — там хороший водообмен и прекрасная кормовая база. А про возможность тайфуна они не предупреждали.

Мы справились и даже нашли новые пути развития — наша ферма стала туристической витриной Приморского края. К нам приезжают гости со всей России: из Сибири, Москвы и Петербурга. Из иностранцев идет поток китайских туристов, раньше были гости из Южной Кореи и Японии.

Турызм - гэта наша магчымасць падзяліцца з людзьмі прыгажосцю мясцовай прыроды. Дарослым цікава пабываць на нашай рыбалцы і з'ездзіць у запаведнік «Зямля леапарда», а дзецям жадаецца ўбачыць як расце грабеньчык.

Скажу без лішняй сціпласці: шматлікія госці адзначаюць, што самы смачны марскі грабеньчык яны спрабавалі менавіта ў нас. Таму што тут чыстая глыбокая бухта, добрая пратока вады, пясчанае дно і выконваюцца шмат іншых важных фактараў. Цяпер наш марскі грабеньчык пастаўляецца ва ўсе буйныя гарады Расіі.

А ў Кітай сыходзіць трэпанг, там людзі яго вельмі шануюць і лічаць ці ледзь не лекамі ад усіх хвароб і крыніцай вечнай маладосці. Што важна асабіста для мяне - наш бізнэс дапамагае мясцовай экасістэме. Мы не маем права забіраць з мора больш за 30% ад высаджанага намі аб'ёму марскіх прадуктаў. За выкананнем гэтага нарматыву строга сочаць мясцовыя органы ўлады. Шмат дзівяцца, што я працягваю працаваць нягледзячы на ​​ўсе перашкоды і складанасці.

А я рады, што атрымліваецца зарабляць грошы, ствараючы тавар прэміяльнай якасці - і мець магчымасць падзяліць гэта з маёй выдатнай сям'ёй. У жыцці ўсё, як у спорце - калі апусціў рукі, то прапусціш удар і ў наступнае імгненне цябе ўжо вынясуць з рынга. Трэба працягваць працаваць, трэба трымаць удар.